Şehirlerimizin can damarı olan metro ve tramvay sistemlerimiz, her gün yüz binlerce insanın hayatına dokunuyor. Ancak bu damar, son yıllarda giderek tıkanmaya başladı. İki yıl önce “daha iyi hizmet” iddiasıyla göreve getirilen yeni yönetimin vaatleri vardı, ama gelinen noktada manzara iç açıcı değil. Kâğıt üzerindeki düzenlemeler ve sözler, sahada karşılığını bulmadığında, yurttaşın öfkesi de doğal olarak büyüyor. İlk göze çarpan mesele, tramvay duraklarında güvenlik görevlilerinin yokluğu. Bu eksiklik yalnızca ücretsiz yolculukların artmasına ve kamu kaynaklarının boşa gitmesine yol açmıyor, aynı zamanda güvenlik zaafını da beraberinde getiriyor. Metro istasyonlarındaki görevlilerin hâli ise ayrı bir tartışma konusu. Çoğu ya yerinde değil ya da telefonuna gömülmüş halde. Söz konusu maaş zammı olduğunda ise birdenbire işlerine konsantre olabilmeleri, hem komik hem düşündürücü. Kayıtsızlığın bu kadar görünür olduğu bir ortamda, toplu taşımanın güvenilirliğinden nasıl bahsedebiliriz? Sürücüler de yolculara güven vermekten uzak. Tıraşsız sakallar, özensiz kıyafetler ve disiplinsiz tavırlar, aslında basit bir görüntü meselesinden çok daha fazlası. Çünkü toplu taşıma çalışanları, kentin vitrinidir. Onların tavırları ve görünümü, şehrin insanına verdiği değeri yansıtır. Ama bu aynaya bakan yolcu, bugünlerde pek de hoş bir tablo görmüyor. Teknik altyapıdaki sorunlar da cabası. Metro istasyonlarında yürüyen merdiven ve asansörlerin sürekli arızalı olması, yaşlılar, engelliler ve çocuklu aileler için adeta işkenceye dönüşmüş durumda. Basit bir yolculuk, birden bire engelli parkuruna çevriliyor. Metro hatlarında ise trenlerin sürekli yavaşlayıp hızlanması, konforu yok ediyor, güvenliği tehlikeye atıyor, bağlantı sürelerini altüst ediyor. Tramvay sürücülerinin ani frenleri ve gereksiz hızlanmaları, özellikle sahil hattındaki aşırı süratleri, denetimin kâğıt üzerinde kaldığını açıkça gösteriyor. Yolcuların kendini lunaparkta değil, şehir ulaşımında hissetmeye hakkı var. Ve elbette temizlik. Metro ve tramvay durakları, bir kentin yüzünü en çıplak haliyle gösterir. Fakat maalesef kir, pas ve umursamazlık manzaralarıyla karşılaşıyoruz. Bu alanlarda ne düzenli bir denetim var ne de gözle görünür bir çaba. Çöpler birikiyor, koltuklar kirli, istasyonlar havasız. Modern şehircilik iddiasındaki bir kente bu görüntüler yakışmıyor. Sonuç ortada: Vatandaş hizmet beklerken, yönetenler hâlâ vitrin süslemekle meşgul. Oysa toplu taşıma, bir şehrin uygarlık ölçüsüdür. İnsanına rahat, güvenli, temiz ve hızlı ulaşım sağlayamayan bir şehir, ne kadar büyürse büyüsün, çağdaş olamaz. Sayın İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Cemil bey ve sorumlu yetkililerin artık silkelenip bu tabloya el atması gerekiyor. Çünkü şehirlerimiz, vatandaşıyla birlikte, daha iyisini hak ediyor.