Akran zorbalığı, bir bireyin tekrarlayan şekilde bir veya birden fazla kişi tarafından fiziksel, sözel ya da psikolojik olarak zarar görmesi şeklinde tanımlanır (Olweus, 1993). Günümüzde bu davranış biçimi, okul ortamlarında öğrencilerin psikolojik güvenliğini tehdit eden en önemli sorunlardan biri hâline gelmiştir. Dijital çağın etkisiyle zorbalık yalnızca sınıf içinde değil, siber zorbalık biçiminde çevrim içi ortamlarda da devam etmektedir. Bu durum, çocukların güvenli alan olarak gördükleri sosyal çevrelerin bile riskli hâle gelmesine neden olmaktadır. Akran zorbalığı sadece mağduru değil, zorbayı ve izleyicileri de etkiler. Bu nedenle konu, bireysel davranış kalıplarının ötesinde, okul iklimi, aile tutumları ve toplumsal değerlerle ilişkilendirilmelidir. .Akran Zorbalığının Türleri ve Görünüm Biçimleri Araştırmalar, zorbalığın genellikle dört temel biçimde ortaya çıktığını göstermektedir. Fiziksel zorbalık: İtme, vurma, eşyalarını alma gibi doğrudan saldırılar Sözel zorbalık: Hakaret, alay, lakap takma gibi sözel saldırılar  Sosyal (ilişkisel) zorbalık: Dışlama, söylenti yayma, grup içinde itibarsızlaştırma.  Siber zorbalık: Sosyal medya ve dijital platformlar üzerinden yapılan tehdit veya küçük düşürme davranışları. Her biçim, mağdurun benlik saygısını ve sosyal aidiyet hissini zedeler; uzun vadede anksiyete, depresyon, akademik başarısızlık gibi sonuçlara yol açabilir. Psikolojik ve Sosyal Etkileri Zorbalığa maruz kalan çocuklar genellikle düşük özgüven, sosyal kaygı ve travma sonrası stres belirtileri gösterirler. Bandura’nın Sosyal Öğrenme Kuramı (1977)’na göre, çocuklar saldırgan davranışları gözlem yoluyla öğrenirler. Dolayısıyla zorbalık, yalnızca bireysel öfke kontrolü değil, öğrenilmiş bir sosyal modeldir. Zorbalığın bir diğer yönü ise “izleyici etkisidir.” Sınıf arkadaşlarının sessiz kalması, mağdurun yalnızlık hissini derinleştirirken, zorbanın davranışını pekiştirir. Bu nedenle okul kültüründe empati, adalet ve duygusal farkındalık değerlerinin güçlendirilmesi hayati önemdedir. Aile ve Okulun Rolü Zorbalığın önlenmesinde okul ve aile iş birliği belirleyici bir faktördür. Aile içinde sevgi, güven ve açık iletişim ortamı bulunmayan çocuklar, çoğu zaman zorbalık davranışlarına daha yatkın hale gelirler. Okullar ise yalnızca akademik başarıyı değil, psikososyal güvenliği de temel bir hedef olarak benimsemelidir. Etkili bir müdahale için: Rehberlik servislerinin aktif çalışması, Öğretmenlerin duygusal farkındalık eğitimleri alması, Akran destek programlarının uygulanması, Zorbalığa tanık olan öğrencilerin “seyirci değil, destekçi” olmaları teşvik edilmelidir. Sonuç ve Öneriler Akran zorbalığı, çocukların benlik gelişimini derinden etkileyen, uzun vadeli psikolojik sonuçlar doğuran bir olgudur. Sorunun çözümü, yalnızca cezai önlemlerle değil, empati temelli eğitim modelleriyle mümkündür. Eğitim sisteminin merkezine insan onurunu, duygusal zekâyı ve sosyal sorumluluğu yerleştirmek, gelecekte daha sağlıklı bireyler yetiştirmenin anahtarıdır. Çocukların gülümseyebildiği bir okul ortamı, toplumun vicdanının aynasıdır. Bu nedenle akran zorbalığıyla mücadele, sadece pedagojik bir görev değil, insani bir sorumluluktur