Canım Kadın, Kabullenmek çoğu zaman yanlış anlaşılır. Sanki pes etmekmiş, vazgeçmekmiş, “tamam, artık bitti” demekmiş gibi… Oysa kabullenmek, en derin farkındalığın, en olgun cesaretin adıdır. Bir şeyi değiştiremiyorsan, onunla savaşmak seni sadece yorar. İnsanı tüketen olaylar değil, “neden böyle oldu?” diye zihninde kurduğu fırtınalardır. “Böyle olmamalıydı” cümlesi, hayat enerjini emer; çünkü o artık geçmişte kalmıştır. Kabullenmek, geçmişin değil, bugünün tarafında olmaktır. Kendini kandırmadan, inkâr etmeden, “Evet, bu oldu” diyebilmektir. Ve işte o anda, içindeki savaşın yerini bir dinginlik alır. Acı hâlâ vardır ama seni yönetmez. Yara kapanmamış olabilir ama kanatmaz. Canım Kadın, Bir şeyi kabullendiğinde, artık onun seni yönlendirmesine izin vermezsin. Artık “neden ben?” demezsin; “şimdi ne yapabilirim?” demeyi öğrenirsin. İşte o an, duyguların değil, senin kontrolün başlar. Gerçek güç bazen savaşmakta değil, savaşmamayı seçmekte gizlidir. Hayatı olduğu gibi gördüğünde, artık direncin değil, bilincin seni taşır. Çünkü bilgelik, olanı değiştirmekten değil, olanla barışmaktan doğar.   Egzersiz: “Direnci Serbest Bırak” 1. Rahat bir pozisyonda otur, derin bir nefes al. 2. Gözlerini kapat ve seni hâlâ yoran bir durumu düşün. 3. İçinden şu cümleyi tekrarla: > “Bu olanı değiştiremiyorum. Ama onunla barışmayı seçiyorum.” 4. Derin nefes al, verirken o duruma karşı hissettiğin direncin yavaşça eridiğini hayal et. 5. Son olarak, o durumun sana ne öğrettiğini kalbinde hissederek fısılda:   “Her şey bana bir şey öğretmek için oluyor. Artık öğrenmeyi seçiyorum.” Canım Kadın, Hayat bazen istediğin gibi akmaz. Ama her kırık, seni biraz daha gerçeğe yaklaştırır. Bazen savaşmamak, direnmemek… sadece görmek, sadece kabul etmek gerekir. Çünkü bazı şeyleri kabullendiğinde, geçmişin yükü çözülür, ve sen yeniden “şimdi”ye dönersin.