Dün Dünya Kız Çocukları Günü’ydü, Canım Kadın… Ama ben bugün senden başka bir kız çocuğundan bahsetmek istiyorum: senin içindeki o küçük kızdan. Hani gözleri umutla dolu olan, küçük şeylerden mutlu olan, kırıldığında sessizce ağlayan ama kimseyi suçlamayan o kız çocuğundan. Hani bir zamanlar dünyaya güvenle bakmak isteyen ama bazen anlaşılmamış, bazen susturulmuş, bazen de “büyü artık” denilerek kendi duygularını içine gömmek zorunda kalmış o halinden. O hâlâ orada… Belki bir fotoğrafın içinde, belki bir anının kıyısında, belki de her gülüşünün altında sana bakıyor. Bazen sen güçlü olamadığında aslında o ağlıyor. Bazen açıklayamadığın bir huzursuzluk varsa, o fark edilmek istiyor. Biz kadınlar, büyümeye öyle odaklanıyoruz ki, içimizdeki kız çocuğunu unutuveriyoruz. Oysa o çocuk; yaratıcılığımızın, sevme kapasitemizin, neşemizin kaynağı. Ona dokunmadan tam şifalanmak mümkün değil. Bugün biraz dur. O küçük kıza bir bak. Nasıl bir çocukluk yaşadı? Hak ettiği gibi mi sevildi, duyuldu, korundu? Yoksa erken mi büyümek zorunda kaldı? Unutma: onu korumak senin elinde. Artık kimseye ihtiyaç duymadan, sadece senin sevgine, senin kucaklaşmana… Egzersiz: “İçindeki Kıza Mektup”    Sessiz bir köşe bul. Bir kâğıt al ve yazmaya başla: “Sevgili küçük ben…” Ona sanki karşında oturuyormuş gibi hitap et. Ne kadar özlediğini, onu artık duyduğunu, koruyacağını yaz. Belki özür dilemen gereken yerler vardır. Belki sadece “Artık seni seviyorum, sana söz veriyorum” demek yeterli olur. Mektubu bitirdiğinde elini kalbinin üstüne koy ve fısılda: “Artık güvendesin, küçük kız.” İstersen o mektubu yastığının altına koy, birkaç gece yanında kalsın. O enerji sana dönecektir.  İçindeki küçük kızı unuttuğunda, kadınlığın eksik kalır. Onu hatırladığında ise, tüm kadınlığın ışıldar. Bugün onu hatırla… Sarıl, koru, sev. Çünkü senin içindeki o küçük kız hâlâ mucizelere inanıyor — ve onun inancı, seni yeniden doğurabilir.