Türkiye’de manav tezgahında domatesin fiyatını görünce tansiyonu fırlayan vatandaş, THY’nin gökyüzünde 225 uçaklık dev filosunu duyunca da kafasını kaşıyor: “Bizim önceliğimiz bu muydu?” Hani derler ya, “Ayağını yorganına göre uzat” diye. Bizimki biraz farklı: “Ayağını pazardan aldığın yarım fileye göre uzat, ama uçak siparişini Boeing’den tam yap!” Şimdi kimse yanlış anlamasın; THY büyüsün, uçsun, bayrağımız göklerde dalgalansın isteriz. Ama yerde ay sonunu getiremeyen, kredi kartı borcuyla boğuşan, iş arayan milyonlar varken, bu dev yatırım insanın aklına şu soruyu getiriyor: Gökyüzünde dev yatırım yapıyoruz da, yerdeki vatandaşın yarım filesini kim tamamlayacak? Üstelik 225 uçakla göğe çıkıyoruz ama halk hala yere sağlam basamıyor. Yani biz havada “first class” hayaller kuruyoruz, vatandaş yerde “ekonomi sınıfında” bile oturacak yer bulamıyor. Sonuçta mesele sadece uçak değil, öncelik meselesi. Biz öncelikleri karıştırınca, gökyüzünde büyürken yerde küçülmeye devam ediyoruz. Türkiye’de manav tezgâhında domatesin fiyatını gören vatandaşın aklına gelen ilk şey, THY’nin 225 uçaklık dev siparişi olmuyor elbette. Ama haber yayılınca millet şöyle düşünüyor: “Bizim file yarım, THY’nin filosu tam!” 225 uçak dediğiniz, öyle az buz değil. Havaalanına yanaşsalar, apron değil Anadolu yetmez. Ama ne gam! Biz göklere çıkmayı seviyoruz. Sıkıntı şu ki vatandaş hala yerde… Hem de yere sağlam basacak mecali kalmadan. Bir de işin ironisi var: THY uçuş ağını genişletiyor, ama vatandaşın sofrasındaki menü giderek daralıyor. Uçaklar göğe çıkıyor, vatandaşın alım gücü yere çakılıyor. Sonuçta mesele uçak değil, öncelik meselesi. Biz göğe bakarken, yere basmayı unutmamalıyız. Çünkü uçakların havalanması güzel, ama vatandaşın yere çakılması hiç hoş değil!