Bir adam vardı…
Adı Gregor Samsa.
Sabah erkenden kalkar, trene yetişir, işine giderdi.
Kimseye derdini anlatmaz, içini dökmezdi.
Sadece çalışırdı.
Çünkü ailesi ona bakıyordu, patronu da ondan hep daha fazlasını bekliyordu.
Ama bir sabah…
Gregor yatağından kalkamadı.
Gözlerini açtı ama kolunu bile kıpırdatamadı.
Sonra aynaya baktı…
Ve kendini bir böcek olarak gördü.
İnsan durduk yere böceğe dönüşür mü?
Dönüşür.
Çünkü yıllarca sesi duyulmazsa…
Yaptığı hiçbir iş beğenilmezse…
Ne kadar çalışsa da takdir edilmezse…
Patronu onu sürekli eleştirip küçük görürse…
İnsan zamanla kendi kendini yok saymaya başlar.
Gregor da öyle oldu.
Patronu ona hiç “Aferin Gregor” demedi.
Yaptığı işleri görmek yerine, hep eksiklerini saydı.
“Müşteriyle niye şöyle konuştun?”
“Satışı niye artırmadın?”
“Geç kaldın, acele et…”
Bir kere bile “Sen olmasan biz ne yaparız?” demedi.
Motivasyon vermek yerine, Gregor’un içini kemirdi.
Hani bir lokma ekmekle doyurmazsın da, o ekmeği elinden alırsın ya…
Aynen öyle.
Şunu açıkça söyleyeyim:
Bir işçi böceğe dönüşüyorsa, önce patron aynaya bakacak.
Çünkü işçinin emeğini takdir etmezsen,
Sevgisiz bir ortamda çalışmaya zorlarsan,
Sadece eleştirir, küçümser, aşağılar, hep daha fazlasını istersen…
O işçi zamanla kendini değersiz, görünmez ve yetersiz hissetmeye başlar.
Ve bir sabah…
O da Gregor gibi aynaya bakar…
Ve kendini bir böcek gibi görür.
Çünkü sen onu öyle hissettirmişsindir.
İnsan sevgiyle çalışır.
Emeğini görenle bağ kurar.
Motivasyon, bir alkış kadar kolaydır bazen…
Ama patron susarsa, işçi kendi sesini de unutur.
Bir işletmede sevgi yoksa,
Orada sadece maaş verilir;
Ama gönül verilmez.
Ve gönül verilmeyen yerde, üretim olur ama emek olmaz.
İşverenlere açık çağrım:
Çalışanınızı motive edin.
Küçük görmeyin.
Sadece eksiğini değil, emeğini de görün.
Yoksa bir gün siz de ofisin köşesinde çökmüş bir Gregor görürsünüz…
Ama geç olur.
Çünkü insan böceğe döndükten sonra,
Artık sesi de duyulmaz, sözü de kıymetini yitirir.
Emeğin kıymetini bilmeyen, insanın yüreğini kaybeder.