Bugün 18 Ekim 2024… 46 yıl önce, serin bir sonbahar günüydü. Almanya'nın Nürnberg kentindeki Türk Konsolosluğu'nda, sevgili eşim Leyla ile hayatımızı birleştirdik.
El ele, gönül gönüle verdik; o gün başlayan sevdamız, yılların yıpratamadığı, aksine güçlendirdiği bir masal oldu.
İki oğlumuz Gökhan ve Hakan, bu sevdanın meyveleri olarak hayatımıza neşe kattılar. Onlar büyüyüp kendi yuvalarını kurdular ve üç torunla ailemizi daha da genişlettiler.
İlk torunumuza Leyla’mın adını verdik, diğeri ise benim adımı aldı, Nevzat oldu. Küçük Arven’imiz ise bu hikayenin en yeni neşesi.
Ailemiz, kök salan güçlü bir çınar gibi oldu; dalları uzandıkça sevgimiz hep büyüdü.
Zaman geçti, saçlarımız belki biraz daha beyazladı, adımlarımız belki biraz daha yavaşladı; ama kalplerimiz hep aynı hızla çarptı.
Yıllar boyu tek bir parça olduk adeta.
Salonda otururken hafif bir üşüme hissetsem, bir bakarım ki Leyla, elinde battaniye ile çıkagelmiş. "Burası serin, üşürsün," deyip üzerimi örter. Hisseder benim her halimi, tıpkı benim de onun başı ağrıdığında içimde duyduğum gibi.
Öyle anlar oldu ki aynı kelimeleri aynı anda söyledik.
Aynı şarkıyı aynı anda mırıldandık, aynı anıya birlikte güldük.
Kimi zaman gözlerimizle konuştuğumuz, kelimelere gerek bile duymadığımız anlar yaşadık.
46 yıl boyunca, sevgiyle ördüğümüz bağları hiç koparmadık, aksine her geçen gün daha da sıkılaştırdık.
Leyla'm, seninle yaşanan her gün, yeni bir şiirin ilk mısrası gibi. Her an, sevdanın farklı bir rengini taşır. Geçen bunca yıl, beraber yaşadığımız anılarla dolu koca bir kitap gibi. Her sayfasında birlikte attığımız kahkahalar, gözyaşları ve en önemlisi sevgi var.
Bu yıl dönümünde, 46 yılın bize kattığı tüm güzellikler için minnettarım. Bugün yine el ele, gönül gönüle, sevdamızın gölgesinde duruyoruz. Geçmişin tüm serin sonbahar rüzgârlarına rağmen, içimizi hep senin sıcaklığınla ısıttık. Sensiz bir hayat düşünemem, sensiz bir ben olamam.
Daha nice yıllara, bir ömür boyu daha…
46 YILIN SÖZÜ
Allah acılarınızı göstermesin